Pokrycia podłogowe
Historia rzemiosła malarskiego i lakierniczego
POCHODZENIE RZEMIOSŁA MALARSKIEGO I LAKIERNICZEGO
Zawód malarski i lakierniczy przeszedł długą drogę, aby stać się dzisiaj tak uznanym zawodem rzemieślniczym. Ten zawód odpowiada za ochronę i opiekę nad naszym otoczeniem, a także za jego estetyczne upiększanie. Już w starożytnych cywilizacjach egipskich i greckich były powierzchnie ścienne już w jakiś sposób kolorowane. Jednak dopiero w czasach państwa rzymskiego, wiedza, umiejętności i zawody przyszły przez Alpy do Niemiec.
W średniowieczu szczególnie malowano szyldy jako symbole plemienne; każde plemię germańskie miało specjalnie namalowane szyldy. Ludzie, którzy wykonywali te prace, nazywani byli „malarzami szyldów/szyldziarzami”. Szyldziarze są więc przodkami współczesnych malarzy i lakiernikow. W XIV wieku był wielki i potężny okres rozkwitu miast, był to również okres rozkwitu malarstwa, oprócz kościołów, ratuszy i zamków, również prywatne domy bogatych kupców ozdabione były malowidłami ściennymi. W tym czasie powstały również cechy (organizacje zawodowe rzemieślników w miastach średniowiecznych).
W XV wieku pojawiły się pierwsze Malerwappen (herby malarzy). Składały się one z trzech białych tarcz na czerwonym tle – później były też trzy tarcze na niebieskim tle. W średniowieczu (początek zawodu), były wykonywane nie tylko artystyczne malowidła ścienne . Zanim powstały zawody bielarza i malarza, za bielenie ścian był odpowiedzialny murarz. Z tych tytułów pracy wywodzą się terminy 'malarz ’ i 'dekorator’.
Z końcem średniowiecza i początkiem nowożytności, praca malarza stała się coraz bardziej zróżnicowana. Świeccy i duchowni książęta, hrabiowie, baronowie, kupcy i miasta byli i były zleceniodawcami malarzy.
RZEMIOSŁO MALARSKIE I LAKIERNICZE OD XIX WIEKU DO DZIŚ
XIX wiek przyniósł nie tylko znaczące zmiany w dziedzinie politycznej, ekonomicznej i społecznej, ale także w organizacji rzemieślników. Z chwilą zniesienia cechów, system nauki zawodu poprzez praktykę stał się coraz bardziej wadliwy.
Dopiero w 1871 roku, wraz z powstaniem nowego Cesarstwa Niemieckiego, zaczęły pojawiać się stowarzyszenia związane z rzemiosłem, które zastąpiły cechy; były to tzw. Innungen, które służyły jako kolejny rodzaj gildii dla rzemiosła. Nieco później, Niemiecki Związek Malarzy, który jest dzisiaj głównym związkiem rzemieślników zajmujących się malowaniem i lakierowaniem, przystąpił do Innungen, dzięki czemu zawód malarza odżył.
Podczas pierwszej i drugiej wojny światowej, rzemiosło znacznie ucierpiało i doznało poważnego ciosu. Po drugiej wojnie światowej, organizacja zawodowa rzemiosła została stopniowo odbudowana. W 1965 roku, Kodeks Rzemiosła i Handlu został zmieniony i po raz pierwszy zawód został nazwany „zawodem Malarza i Lakiernika”.
Wraz z odnowieniem Kodeksu Rzemiosła i Handlu w 1998 roku, zawód Malarza i Lakiernika został rozszerzony o dodatkowe obszary działalności, takie jak wszelkiego rodzaju prace tynkarskie, sztukaterskie, suche zabudowy, systemy kompozytowe do izolacji termicznej, tekstylne okleiny ścienne oraz prace naprawcze nadwozi i pojazdów.
